güzelliklere bakıyormuş. “Evrim ne güzellikler yaratıyor!”
diye düşünüp mest oluyormuş. Birden arkasında kocaman bir
ayı belirmiş ve onu kovalamaya başlamış. Adam bütün gücüyle
kaçıyormus ama her arkasına bakışta ayının daha yaklasmış
olduğunu farkediyormuş. Dakikalarca süren bir kaçışın sonunda
adamın ayağı yerdeki dala takılmış, ayı adamın üzerine atlamış,
pençesini kaldirmış. Tam vurmaya hazırlanırken adam ;
“TANRIM” diye bağırmış. Bir anda zaman durmuş, ayı donmuş,
ormandaki nehir bile akmaz olmuş. Bir anda orman kararmış ve
gökyüzünden bir ışık hüzmesi adamın uzerine parlamiş.
Çok derinden gelen ilahi bir ses adama:
- “Yıllarca bana inanmadın, yaratılışı kozmik bir kazaya
bağladın, sana bu durumda yardım etmemi mi istiyorsun?
Seni sevgili bir kulum mu saymalıyım?” demis. Adam utanc icinde:
- “Biliyorum bunca yıldan sonra dindar biri olmayı istemem haksızlık,
ama belki AYIYI dindar yapabilirsiniz”. demis. Ses: “Peki.” diye karsilik
vermiş ve ışık kaybolmuş. Nehir tekrar akmaya baslamış. Herşey eski
haline dönmüş. Ayı pençesini indirmis, iki pençesini de göğe dogru
çevirmiş, ve konuşmaya başlamış:
- “Tanrım, senin rızan için oruç tuttum, senin rızkınla orucumu
açıyorum, hamdolsun verdiğin nimetlere.”…
